2023
10
wrz
Prizren
Kosowo, Prizren
Przejechano 1810 km
Rano opuszczamy Prisztinę i o 8:20 jedziemy autobusem do Prizren. Bilet - 5 €. (86 km), Czas jazdy 1,5 h.
Inne wybrane autobusy - 6:30, 6:50, 7:50, 8:45, 9:15, 9:30, 10:00.
Z dworca do centrum jest 2 km. Zatrzymujemy się na 2 noce.
Dojazd do Prizren z Prisztiny - Komunikacja między dwoma największymi miastami Kosowa działa bardzo sprawnie. Busy odjeżdżają średnio co 30 minut przez cały dzień, a czas to około 2 godzin.
To najbardziej turystyczne miasto Kosowa, przyciągające zabytkami obu wielkich religii regionu – prawosławia i islamu, oryginalną osmańską zabudową starego miasta oraz imprezami kulturalnymi ożywiającymi wielowiekową historię.
Prizren odegrał kluczową rolę w czasie albańskiego odrodzenia narodowego pod koniec XIX w., użyczając nazwy pierwszemu albańskiemu kongresowi – Lidze Prizreńskiej z 1878 r.
Dodatkowym atutem miasta jest jego malownicze położenie u stóp wzgórza, a uroku dodaje mu rzeka Lombardhi (występująca też pod serbską nazwą Bistrica) wraz z charakterystycznym kamiennym mostem w centrum miasta. Podczas wojny w 1999 r. Prizren miał dużo szczęścia, gdyż większość miasta nie uległa zniszczeniu.
Prizren to miasto, które pod względem turystycznej atrakcyjności w tyle zostawia toporną, betonową Prisztinę.
Rzymskokatolicka Katedra Matki Bożej Nieustającej Pomocy z XIX w. w Prizren - siedziba administratury apostolskiej Prizrenu. Msza niedzielna o 11:00
Katedra w Prizrenie została poświęcona w 1870 r przez Dario Bucciarelliego, arcybiskupa Skopje. Jej wieża zegarowa została zbudowana przez Thomasa Glasnovica, albańskiego zakonnika i architekta z rodu Arbanasi. Wśród fresków katedry na uwagę zasługuje miejsce po stronie pomocniczej fresk obsługiy Skanderbega namalowany w 1883 r przez Gjergja Panaritiego, albańskiego zakonnika i malarza z Korczy.
Najpiękniejsze miasto Kosowa było areną krwawego, serbsko-albańskiego konfliktu. Dawny ośrodek religijnej tolerancji zmienił się wtedy w stolicę nietolerancji i etnicznych uprzedzeń.
Teren Kosowa to miejsce odwiecznych konfliktów etnicznych i wzajemnego wyniszczania się Serbów i Albańczyków. Po krwawej wojnie domowej w latach 1996 – 1999 r. i po zbrojnej interwencji wojsk NATO, w Prizren zapanował chwiejny pokój, który runął dokładnie 17 marca 2004 r.
Jak to często bywa w wiszących na włosku konfliktach, do eskalacji przemocy wystarczył drobny pretekst. Lokalną społeczność obiegła plotka, że za utopieniem dwóch albańskich chłopców, znalezionych przez policję misji tymczasowej ONZ, stoją Serbowie. Informacja podana przez sprzyjającą Albańczykom prasę rozpaliła na nowo stale tlący się konflikt. Przeważająca liczebnością społeczność albańska rozpoczęła serię napadów i linczów na mniejszości serbskiej. Prowincja Kosowo zapłonęła.
Zamieszki osiągnęły szczególną siłę w Prizren, gdzie podpalono i zniszczono w różnym stopniu wszystkie serbskie obiekty sakralne. Ucierpiała dotkliwie cerkiew Chrystusa Zbawiciela, której pozostałości turyści mijają współcześnie w drodze na prizreński zamek.
Nie oszczędzono również bezcennej, pochodzącej z początku XIV wieku, cerkwi Bogurodzicy Ljeviškiej (serb. Црква Богородица Љевишка).
Od 2006 r. cerkiew Bogurodzicy znajduje się na liście światowego dziedzictwa UNESCO będącego w niebezpieczeństwie. Po zamieszkach cerkiew doczekała się remontu, lecz pomimo tego pozostaje ona stale zamknięta.
Przy ulicy Adem Jashari stoi niski budynek rzucający się oczy swoim dachem, na który składa się łącznie 11 kopuł. Wybudowany na rozkaz wielkiego wezyra Imperium Osmańskiego, Mehmeda Paszy, obiekt to dawny hamman, czyli turecka łaźnia parowa.
Staromiejską dzielnicę Shatërvan zamyka od południowej strony wzgórze, na którym góruje średniowieczna forteca Kalaja. Wejście na górę zajmuje 15-20 minut. Przystanki na złapanie tchu odsłaniają nową perspektywę i nieco inny widok na miasto. W połowie drogi są pozbawione dachu ruiny cerkwi Chrystusa Zbawiciela.
Tej świątyni również nie udało się uchronić przed nacechowanymi etniczną nienawiścią zamieszkami z 2004 r.
Teren cerkwi współcześnie uporządkowano i dla bezpieczeństwa ogrodzono. Do dzisiaj nie podjęto się obudowy dachu cerkwi.
Po kilku minutach powolnej wspinaczki dochodzimy do ruin fortecy Kalaja. Są one dostępne dla zwiedzających, a wejście na ich teren jest bezpłatne.
Pierwsze, co zobaczymy spoglądając na położone w dole Prizren, to wielkie ilości czerwonych dachów, przeszywane regularnie przez strzeliste wieże minaretów.
Centrum miasta wybroniło się przed zabudową betonowych blokowisk i poza nielicznymi wyjątkami dominuje tu niska, zwarta zabudowa. Dobrze widać stąd mosty przerzucone nad Bistricą – w tym Stary Kamienny Most obok którego stoi największy meczet w mieście – Paszy. Meczet powstał na początku XVII wieku na polecenie Sofi Sinana Paszy.
Minaret świątyni wznosi się na ponad 40 metrów i mocno wybija się ponad okoliczną zabudowę.
Inne wybrane autobusy - 6:30, 6:50, 7:50, 8:45, 9:15, 9:30, 10:00.
Z dworca do centrum jest 2 km. Zatrzymujemy się na 2 noce.
Dojazd do Prizren z Prisztiny - Komunikacja między dwoma największymi miastami Kosowa działa bardzo sprawnie. Busy odjeżdżają średnio co 30 minut przez cały dzień, a czas to około 2 godzin.
To najbardziej turystyczne miasto Kosowa, przyciągające zabytkami obu wielkich religii regionu – prawosławia i islamu, oryginalną osmańską zabudową starego miasta oraz imprezami kulturalnymi ożywiającymi wielowiekową historię.
Prizren odegrał kluczową rolę w czasie albańskiego odrodzenia narodowego pod koniec XIX w., użyczając nazwy pierwszemu albańskiemu kongresowi – Lidze Prizreńskiej z 1878 r.
Dodatkowym atutem miasta jest jego malownicze położenie u stóp wzgórza, a uroku dodaje mu rzeka Lombardhi (występująca też pod serbską nazwą Bistrica) wraz z charakterystycznym kamiennym mostem w centrum miasta. Podczas wojny w 1999 r. Prizren miał dużo szczęścia, gdyż większość miasta nie uległa zniszczeniu.
Prizren to miasto, które pod względem turystycznej atrakcyjności w tyle zostawia toporną, betonową Prisztinę.
Rzymskokatolicka Katedra Matki Bożej Nieustającej Pomocy z XIX w. w Prizren - siedziba administratury apostolskiej Prizrenu. Msza niedzielna o 11:00
Katedra w Prizrenie została poświęcona w 1870 r przez Dario Bucciarelliego, arcybiskupa Skopje. Jej wieża zegarowa została zbudowana przez Thomasa Glasnovica, albańskiego zakonnika i architekta z rodu Arbanasi. Wśród fresków katedry na uwagę zasługuje miejsce po stronie pomocniczej fresk obsługiy Skanderbega namalowany w 1883 r przez Gjergja Panaritiego, albańskiego zakonnika i malarza z Korczy.
Najpiękniejsze miasto Kosowa było areną krwawego, serbsko-albańskiego konfliktu. Dawny ośrodek religijnej tolerancji zmienił się wtedy w stolicę nietolerancji i etnicznych uprzedzeń.
Teren Kosowa to miejsce odwiecznych konfliktów etnicznych i wzajemnego wyniszczania się Serbów i Albańczyków. Po krwawej wojnie domowej w latach 1996 – 1999 r. i po zbrojnej interwencji wojsk NATO, w Prizren zapanował chwiejny pokój, który runął dokładnie 17 marca 2004 r.
Jak to często bywa w wiszących na włosku konfliktach, do eskalacji przemocy wystarczył drobny pretekst. Lokalną społeczność obiegła plotka, że za utopieniem dwóch albańskich chłopców, znalezionych przez policję misji tymczasowej ONZ, stoją Serbowie. Informacja podana przez sprzyjającą Albańczykom prasę rozpaliła na nowo stale tlący się konflikt. Przeważająca liczebnością społeczność albańska rozpoczęła serię napadów i linczów na mniejszości serbskiej. Prowincja Kosowo zapłonęła.
Zamieszki osiągnęły szczególną siłę w Prizren, gdzie podpalono i zniszczono w różnym stopniu wszystkie serbskie obiekty sakralne. Ucierpiała dotkliwie cerkiew Chrystusa Zbawiciela, której pozostałości turyści mijają współcześnie w drodze na prizreński zamek.
Nie oszczędzono również bezcennej, pochodzącej z początku XIV wieku, cerkwi Bogurodzicy Ljeviškiej (serb. Црква Богородица Љевишка).
Od 2006 r. cerkiew Bogurodzicy znajduje się na liście światowego dziedzictwa UNESCO będącego w niebezpieczeństwie. Po zamieszkach cerkiew doczekała się remontu, lecz pomimo tego pozostaje ona stale zamknięta.
Przy ulicy Adem Jashari stoi niski budynek rzucający się oczy swoim dachem, na który składa się łącznie 11 kopuł. Wybudowany na rozkaz wielkiego wezyra Imperium Osmańskiego, Mehmeda Paszy, obiekt to dawny hamman, czyli turecka łaźnia parowa.
Staromiejską dzielnicę Shatërvan zamyka od południowej strony wzgórze, na którym góruje średniowieczna forteca Kalaja. Wejście na górę zajmuje 15-20 minut. Przystanki na złapanie tchu odsłaniają nową perspektywę i nieco inny widok na miasto. W połowie drogi są pozbawione dachu ruiny cerkwi Chrystusa Zbawiciela.
Tej świątyni również nie udało się uchronić przed nacechowanymi etniczną nienawiścią zamieszkami z 2004 r.
Teren cerkwi współcześnie uporządkowano i dla bezpieczeństwa ogrodzono. Do dzisiaj nie podjęto się obudowy dachu cerkwi.
Po kilku minutach powolnej wspinaczki dochodzimy do ruin fortecy Kalaja. Są one dostępne dla zwiedzających, a wejście na ich teren jest bezpłatne.
Pierwsze, co zobaczymy spoglądając na położone w dole Prizren, to wielkie ilości czerwonych dachów, przeszywane regularnie przez strzeliste wieże minaretów.
Centrum miasta wybroniło się przed zabudową betonowych blokowisk i poza nielicznymi wyjątkami dominuje tu niska, zwarta zabudowa. Dobrze widać stąd mosty przerzucone nad Bistricą – w tym Stary Kamienny Most obok którego stoi największy meczet w mieście – Paszy. Meczet powstał na początku XVII wieku na polecenie Sofi Sinana Paszy.
Minaret świątyni wznosi się na ponad 40 metrów i mocno wybija się ponad okoliczną zabudowę.
Zdjęcia (95)
Zasoby: 
21.344 
21.750 
1.082.858 
3.423 
